Jedność Boża

W liście do Efezjan apostoł Paweł mówi o odsunięciu średniej ściany (2,13-15) spośród wierzących pochodzących z Izraela i narodów (pogan), a w 4 rozdziale upomina ich, aby postępowali i działali stosownie do swego powołania, pamiętając o tym, że stanowią jedno Ciało. Ponieważ z natury jesteśmy wszyscy wyniośli, samowolni i niewyrozumiali, Słowo upomina nas, abyśmy "z wszelką pokorą, łagodnością i cierpliwością znosili jedni drugich w miłości i starali się zachować jedność Ducha w związce pokoju". A więc nie wspomina nam o tym, by ową jedność tworzyć poprzez ustanawianie wspólnych form wierzeń i pewnych artykułów wiary, innymi słowy formować własny kościelny ustrój. Jedność jest uczyniona (Jn.11,52) przez Pana Jezusa, Który oddał za nią Samego Siebie. Bóg ochrzcił wszystkich wierzących przez jednego Ducha w jedno Ciało (1Kor.12,13). Jedności dzieci Bożych nie osiąga się więc, jak niektórzy mniemają, przez wspólne poznanie prawd Bożych, np. przez chrzest, ani też przez organizowanie się za pomocą szeregu odpowiednich ustaw i statutów. Podporządkowanie się zasadom świata i trzymanie się jego ustaw (Kolosan 2,8.20) prowadzi właśnie do pomnożenia sekt. Pojęcie jedności poznaje się w świetle Słowa Bożego; jest ona do osiągnięcia i do urzeczywistnienia, lecz niestety tu na ziemi nie przyjdzie do skutku, ponieważ człowiek zastępuje jej miejsce.

Ale mimo wszystko jest "jedno Ciało i jeden Duch", "jedna nadzieja", a dalej - "jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest", tj. chrzest w Imię tego samego Zbawcy i Pana, "jeden Bóg i Ojciec wszystkich". Nie przez nas, lecz przez Boga jest uczyniona jedność; jest ona od nas niezależna, po mimo wszelkiego zewnętrznego rozdwojenia wierzących istnieje jeszcze dziś w oczach Bożych, a my winniśmy ją utrzymać (1Jn.2,24).

Nie czyńmy ani więcej, ani mniej, tylko to, czego żąda od nas Bóg. W przeciwnym razie jesteśmy jedną z sekt i denominacji. Zgodność z nauką apostolską zachodzi wtedy, kiedy wierzący postępują według Efezjan 4,1-4 i 1Kor.5,9-13 oraz podporządkowują się karności Pańskiej tak w zgromadzeniu, jak i w społecznym obcowaniu. A więc, jak wyżej zaznaczono, czyńmy to, czego domaga się od nas Bóg w Swym Słowie. Gdy wierzący urzeczywistniają naukę apostolską, zgromadzają się wtedy prawdziwie w Imieniu Jezusa, czyli - jak mówi oryginalny tekst grecki - do Imienia Jezusa. Lecz niestety brak nam "wszelkiej pokory, łagodności, cierpliwości i znoszenia się w miłości", a także i starania, by "zachować jedność Ducha w związce pokoju". Dzień Pański kiedyś to wszystko objawi!

Jedno jest Ciało, jeden Duch, jedna nadzieja, jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest, jeden Bóg i Ojciec wszystkich - cudowna siedmiokrotna jedność (Efezjan 4,4-6; Galatów 3,26-28; Kolosan 3, 11).

Trzy miejsca wskazują nam drogę i wolę Bożą:

  1. "Wyzwólcie się od tego rodzaju przewrotnego" Dzieje Apostolskie 2,40; 2 Koryntian 6, 14-18).
  2. "Albowiem gdzie są dwaj albo trzej zgromadzeni w Imię Moje - właściwie do Mojego Imienia - tam jestem w pośrodku nich" (Mateusza 18,20).
  3. "I trwali w nauce apostolskiej, i w społeczności, i w łamaniu chleba i w modlitwach" (Dzieje Apostolskie 2,42).

Jako wierni słudzy mamy przedstawiać jedność Kościoła pomimo naszej słabości. Jedność dzieci Bożych wyrażamy społecznym budowaniu się, we wspólnej pracy dla Pana, a przede wszystkim w uroczystym obchodzeniu wieczerzy, "albowiem jednym Ciałem wiele nas jest, bo wszyscy chleba jednego jesteśmy uczestnikami" (1Kor.10,17). Jawnym znakiem połączenia dzieci Bożych i wyrażeniem ich jedności według myśli Bożych jest Stół Pański. Tu wszyscy są jedno; jeden chleb - jedno Ciało. "Kielich błogosławienia, który błogosławimy, izali nie jest społecznością krwi Chrystusowej? Chleb, który łamiemy, izali nie jest społecznością Ciała Chrystusowego?"

W pierwszych latach chrześcijaństwa urzeczywistniano to w całej pełni, co potwierdzają nam Dz.Ap.20,7: "Tedy w pierwszy dzień tygodnia ... byliśmy zgromadzeni na łamanie chleba". To było celem zejścia się wierzących. Stół Pański był ich ośrodkiem i punktem zbornym, każdy kto jest z Boga narodzony, zgromadza się ze swymi braćmi w Imieniu Jezusa i pod kierownictwem Jego Ducha. Tylko takie zejście się wierzących dla uczczenia Ojca zachowa swój prawdziwy charakter, tylko taka jedność Ciała Chrystusowego jest widoczna i należycie przez zgromadzenie przedstawiona, a jednocześnie budowanie Ciała będzie postępowało naprzód (Ef.4,16). Również i głoszenie Ewangelii pozostanie wtedy w ramach Pisma Świętego. Przy łamaniu chleba nie tylko myślimy i mówimy o fakcie śmierci Pana Jezusa za nas, lecz także o tym, że Stół Pański jest świadectwem wielkiej wagi dla jedności Ciała Chrystusa. Chleb oznajmia nam, że wszyscy zbawieni tworzą jedną niepodzielną całość. Każdy członek Ciała Pańskiego jest uczestnikiem jednego chleba. Chleb oznacza "społeczność Ciała Chrystusowego", a kielich - "społeczność krwi Chrystusowej" (1Kor.10,17). Istnieje jeden chleb, który bywa złamany i którego wszyscy jesteśmy uczestnikami. Chleb jest symbolicznym przedstawieniem Ciała Pana Jezusa - Kościoła; jedząc z jednego chleba, dajemy wyraz prawdzie, że my "wielu" stanowimy jeden chleb, jedno Ciało.

W ewangeliach nie ma o tym mowy, ponieważ prawda o jedynym Ciele (jedność członków z Panem, Głową) nie była jeszcze objawiona. Dopiero dzięki dziełu odkupienia, które zostało dokonane na krzyżu Golgoty, i dzięki zesłaniu Ducha Świętego w Zielone Świątki wierzący zostali członkami Ciała Chrystusowego. Nie przychodzimy tedy do Stołu Pańskiego, gdzie jedność Ciała ma swój jawny wyraz, jako pojedyncze osoby, lecz jako członki jednego Ciała, by wspominać ofiarę Pana społecznie jednymi ustami w jednej miłości. Wszędzie, gdzie uznaje się jedność Ciała stosownie do boskich zasad i urzeczywistnia się ją, tam jest Stół Pański. Można w dziękczynnej miłości obchodzić wieczerzę i wspominać śmierć Pańską, lecz nie znać i nie doznawać społecznej radości odkupionych, którzy zgromadzeni wkoło Jezusa przynoszą Ojcu swe uwielbienie. Wiele rozmaitych wyznań; w chrześcijaństwie jest tego smutnym dowodem, co z kolei świadczy o tym, jak mało znana i urzeczywistniana jest prawda o jedności Ciała. W niebie nie będzie żadnych korporacji ani rozdwojeń. Lecz czy Bóg nie chce, by już teraz "nie było rozerwania w Ciele?". Owszem, Bóg pragnie, wzywa, aby wśród wierzących, którzy znajdują się w rozproszeniu, była Jego wola wykonywana i "aby nie było rozerwania w Ciele, ale iżby jedne członki o drugich jednakież starania miały" (1Kor.12,25-27).

Czyż nie jest wielkim przywilejem spożywanie chleba zaofiarowanego nam przez Pana, przez co wyrażamy zadziwiającą prawdę, że mamy społeczność z wszystkimi wierzącymi, ponieważ jesteśmy uczestnikami jednego chleba. Istotnie, łamanie chleba jest wyrazem jedności Ciała. Czy nie stanowi to także doniosłej podstawy dla chrześcijańskiego życia? Ostoi się albo upadnie uznane przez nas dzieło Ducha Świętego, Który nas wielu (1Kor.12,12-13), będących Pańskimi, w jedno Ciało połączył. Niechaj Pan w Swej łasce dopomoże nam, abyśmy w naszych uczuciach i w naszym wyznaniu zawsze stali w zgodności z tą kosztowną prawdą.

Nie dosyć podkreśla się sprawę, że jedność ta to nie jakaś zgodność usposobień, uczuć, interesów itp. Owszem, mają one cechować wierzących; Pan też przede wszystkim myśli o tym, gdy prosi: "aby byli jedno, jako i My" (Jn.17,11), tj., abyśmy mieli społeczność z Ojcem i Synem (1Jn.1,3). Myśl tę rozwija Pan Jezus w wierszu 21. Wszyscy, także i ci, którzy później uwierzą w Jezusa, są włączeni w tę jedność; Pan prosi: "aby i oni w nas - w Ojcu i Synu - jedno byli". Oznacza to jednobyt i jedną społeczność dzięki mocy objawienia Ojcowskiego w Synu i ukazania Osoby Syna jako przedmiotu miłości i wonności Ojcowskiej; w społeczność tę jesteśmy wprowadzeni przez Ducha Świętego. Jedność ta ma służyć na świadectwo światu: "aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał", tzn., aby wierzący stanowili jedno wobec świata. Wiersz 23 jeszcze bardziej wprowadza nas w to zagadnienie. Bezpośrednio, ukazujemy się w "chwale". Pobyt wierzących tu na ziemi kiedyś się skończy. Świat w czasie naszego objawienia się z Jezusem "pozna" - gdyż nie wierzył - że Ojciec posłał Syna i umiłował nas, jak umiłował Jego: "Ja w nich, a Ty we Mnie". Ta trojaka prośba Pańska zachęca nas do urzeczywistniania jedności Jego Ciała.

"Starajcie się, abyście zachowali jedność Ducha w związce pokoju". Młodemu chrześcijaninowi może zdawać się, że niełatwo wykonać ten nakaz w sytuacji, kiedy panuje chaos duchowy. W rzeczywistości jednak nie jest to wcale trudne, jeżeli jest się szczerym i pokornym dzieckiem Bożym. Do obowiązków chrześcijanina nie należy, współdziałanie w celu osiągnięcia jedności, nie jest też wskazane przyłączanie się do tego, co inni już uczynili. Duch Święty sprawił jedną jedność, a rzeczą wierzącego jest zachować ją. Jest ona istotą Zgromadzenia Bożego, czyli Ciała Chrystusowego. Nie jest to tylko jedność czy zjednoczenie chrześcijan lub dzieci Bożych, aczkolwiek wszystkie członki Ciała są chrześcijanami i dziećmi Bożymi. Mówi się wiele i pisze o jedności wierzących, przy czym ma się na myśli tylko rodzinny stosunek. Bezsprzecznie on istnieje i ma wśród ludu Bożego być pielęgnowany, lecz chodzi tu jeszcze o coś więcej: o jedność Ciała, którego Głową jest Chrystus i w którym mieszka, działa i przewodniczy Duch Święty.

Dopóty wierzący zważa na zdanie i naukę ludzką, dopóki nie dojdzie do pokoju, do zupełnego zrozumienia. Ale dzięki Bogu nie jest on pozostawiony sam przeciwko takim zdaniom i naukom. Posiada Słowo Boże i w nim znajduje wskazówki, kamienie graniczne, wytyczne, prawdy zasadnicze pierwszych początków, do których winien podporządkować się w całej rozciągłości. Gdy zgłębia Słowo, odkrywa, że Bóg zgromadza Swoje dzieci w jedno, do Imienia Jezusowego, a nie do imienia jakiegokolwiek człowieka lub jakiegoś wyznania, czy jakiejś ulubionej nauki itp. Następnie dostrzega, że tam, gdzie dwóch lub trzech jest zgromadzonych do Imienia Pana, On sam jest wśród nich, a nie ma zależności od obecności jakiegoś człowieka i jego wskazań. Wierzący wtedy rozumie, że Bóg sam sprawia wszystko i we wszystkich oraz Duch Święty, Który rozdziela dary łaski, jako chce (1Kor.12,6.11). A gdy znajdzie odrodzonych chrześcijan, którzy stoją, na tym gruncie i którzy, chodzą według tej wytycznej, zajmie miejsce wśród nich (2Tym.2,22). Wdzięcznie i radośnie połączy swój głos z nimi dla chwały Tego, Który wierny pozostaje Swym przyrzeczeniom mimo wszelkiej niewierności ludzkiej. A kto Go uwielbia pośród tych, którzy Jemu ufają, Ten też czci tych, co Jego czczą (1 Samuela 2,30).

Być może, że upadek i zamieszanie wśród chrześcijan staną się jeszcze większe, jednak zawsze aktualne pozostaną następujące słowa: "Albowiem, jako Ciało jedno jest, a członków wiele, ale wszystkie członki, choć ich wiele jest, są jednym Ciałem: tak i Chrystus. Albowiem przez jednego Ducha my wszyscy w jedno Ciało jesteśmy ochrzczeni; ..., a wszyscy napojeni jesteśmy w jednego Ducha" (1Kor.12,12-13). Posłuszne dziecko Boże może wiarą spoczywać zawsze w tej kosztownej prawdzie.

Z chwilą, gdy człowiek przyjmie zbawienie z ręki Pana, wchodzi on w grono dzieci Bożych i rozpoczyna się dla niego społeczność z nimi. Przez Ducha Świętego utworzona na ziemi społeczność świętych istnieje jako organizm duchowy i pozostanie nim aż do przyjścia Pana, pomimo niewierności członków różnorodnych wyznań. A szatan, ów wielki zwodziciel, może poczynić jeszcze wiele wyrw, tak i że pozostaną zaledwie poszczególne zręby z nauki apostolskiej. Lecz, niechaj Bóg będzie wywyższony, istnieje Ciało składające się z prawdziwych wierzących i w nim działa jeden i ten sam Duch. Wiara pojmuje tę nieodmienną prawdę Bożą i podczas gdy ona to czyni, wierzący wycofuje się z wszelkich społeczności i korporacji, opiera się na niezmiennym Słowie i staje na gruncie jedynego Ciała, w którym według myśli Bożej nie ma żadnego rozdwojenia (1Kor.12,25). Nie tylko jest pewny, że spoczywa w Chrystusie (2Kor.5,17), lecz także, że posiada miejsce w Zgromadzeniu Bożym, że jest członkiem Ciała, przyprowadzonym przez Boga na oznaczone miejsce, "jako chciał" (1Ko.12,10), i wskutek tego spoczywa na nim poważna odpowiedzialność, aby zająć owo miejsce według myśli Bożej (Rzym.12,4-8).

Księga Sędziów obrazuje dokładnie upadek i odstępstwo dzisiejszego nominalnego chrześcijaństwa. Jedność Boża, która była na początku stworzona przez Ducha Świętego, jest lekceważona przez dzisiejszych chrześcijan. Rozłamowi w Kościele próbuje się nadać pozory jedności, która nie jest w stanie zastąpić prawdziwej jedności uczynionej przez Boga i nie może to łudzić nawet tych, którzy ją zalecają. Jeśli ludzie próbują łączyć rozmaite denominacje, to tym samym usprawiedliwiają upadek Kościoła, gdyż swym postępowaniem potwierdzają go. Temu ludzkiemu wezwaniu nie dajemy posłuchu i osądzamy je jako niezgodne ze Słowem, ubolewamy jednak nad upadkiem Kościoła i stwierdzamy, że istnieje tylko "jedno Ciało i jeden Duch". A równocześnie staramy się "zachować jedność Ducha w związce pokoju" (Ef.4,3). Odpierajmy wszelkie rozdzielenie (1Kor.l,12-13; 3,4-5), które nosi na sobie piętno moralnego i religijnego zła (2Kor.6,14-7,1).

A nade wszystko nie zapominajmy upomnienia apostoła, by "przyoblec miłość, która jest związką doskonałości" (Kol.3,14).

"Do zakonu i do świadectwa" (Izajasza 8,20) - było hasłem wiernych przed Chrystusem, tym więcej dzisiaj w czasach powszechnego odstępstwa ich dyrektywa powinna być naszą dewizą i obroną.

Tak więc jedność Ducha, jak powiedziano wcześniej, nie jest "wspólnym życiem wiary i miłości", wyższym życiem duchowym, które wszystkim wierzącym bywa udzielone w odrodzeniu, lecz jest po prostu jednością członków Ciała dokonaną przez Ducha Świętego. Podkreśla On nierozerwalną całość Ciała i Chrystusa, co wyrażone jest w 1Kor.12,12 słowami: "tak i Chrystus". Kiedy należy się do tego Ciała, wyklucza się wszelkie inne połączenia. Wszystko, do czego przedtem należeliśmy, straciliśmy przed Bogiem w Chrystusie. Stare rzeczy przeminęły, wszystko stało się nowym. Jesteśmy członkami Ciała Chrystusa, Jego Duch mieszka w nas. Zgromadzenie Boże ma cechy powołania niebiańskiego, nie jest polityczną czy społeczną denominacją. Dlatego nielekko kroczyć przez ten świat, nie biorąc udziału w jego politycznych i innych ziemskich usiłowaniach. Kroczmy wiernie tą wąską ścieżką za Panem. Nasz Pan jest niebiański (1Kor.15,47-48) i Jego lud jest także niebiański dzięki zrodzeniu, powołaniu i otrzymaniu nowej natury (Hebr.3,1; Jn.15,18-19; 17,14-16; 1Jn.3,1).

Przez Jednego Ducha jesteśmy włączeni (ochrzczeni) do jednego Ciała. O jakimkolwiek członkostwie nie ma tu mowy; członkiem Ciała Chrystusowego nie zostaje się dzięki zapisaniu do jakiegokolwiek kościoła czy zgromadzenia. Tylko przez Ducha Świętego wierzący zostaje przyłączony do jednego Ciała, a to dzieje się przez przyjęcie wiarą Jezusa Chrystusa jako swego osobistego Odkupiciela (Dz.Ap.2,38; Heb.10,l5-17; Fil.4,3). Ciało Chrystusa, do którego należymy, jest chwalebnym Ciałem. W związku z tym posiadamy znaczne przywileje, ale i ponosimy odpowiedzialność. Jeśli te przywileje kosztujemy z dziękczynnym sercem, to korzystamy z łaski i tak podołamy naszym obowiązkom; przywileje i odpowiedzialność muszą iść w parze. Niechaj zawsze będzie z nami wszystkimi łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boża i społeczność Ducha Świętego (2Kor.13,13).

J. N. Darby

 

Chciał(a)bym przesłać ten artykuł pocztą elektroniczną na adres:

Moje imię i nazwisko:

 

Wersja HTML Copyright (c) 1999 Czytelnia Chrześcijanina