POKUTA

Tak więc i poganom dał Bóg upamiętanie 1 ku żywotowi.

Dz 11:18

Pokuta wydaje się gorzką pigułką, jednak jej celem jest oczyszczenie od złego humoru grzechu. Ci, którzy wyznają antynomizm 2 dyskredytują ją jako legalistyczną naukę, jednak sam Chrystus głosił pokutę: “Od onego czasu począł Jezus kazać i mówić: Pokutujcie” (Mt 4:17 BG). Przed wniebowstąpieniem, w swej mowie pożegnalnej Chrystus nakazał “aby była kazana w imieniu jego pokuta” (Łk 24:47 BG).

Pokuta jest czystą, ewangeliczną łaską. W przymierzu uczynków nie było miejsca na pokutę — przeklęci byli wszyscy, którzy nie mogli go wypełniać w doskonałym posłuszeństwie (Ga 3:10). Pokuta przychodzi przez ewangelię — jest owocem odkupienia Chrystusa na mocy którego pokutujący grzesznicy będą zbawieni. Pokuta ma miejsce dzięki służbie ewangelii stawiającej przed nami obraz Chrystusa ukrzyżowanego. Pokuta nie jest opcją z której można skorzystać, bądź nie - jest rzeczą niezbędną. Nie ma zbawienia bez pokuty: “jeśli nie będziecie pokutować, wszyscy także poginiecie” (Łk 13:3 BG). Możemy być wdzięczni Bogu za to, że po rozbiciu okrętu zostawił nam tę deskę ratunku.




I. Przedstawię najpierw cechy charakterystyczne fałszywej pokuty.




II. Przechodzę teraz do wyjaśnienia z czego składa się pokuta.

Pokuta obejmuje dwie rzeczy: ukorzenie się i przemianę.




III. Zastosowanie.

Przyłóżmy się wszyscy do tej wielkiej pracy pokuty — pokutujmy szczerze i niezwłocznie. Pokutujmy ze wszystkich naszych grzechów: naszej pychy, pochopnego gniewu i niewiary — bez pokuty nie ma odpuszczenia grzechów. Przebaczenie grzesznikowi, który trwa w buncie jest sprzeczne ze świętością natury Boga.

Spotkaj się z Bogiem nie z bronią, lecz ze łzami w oczach. Aby pobudzić serce do skruchy, rozważ następujące rzeczy.