Tęsknota

Chciałam dziękować, lecz nie wiedziałam, komu. Czułam się wdzięczna, ale nie wiedziałam, ku komu tę wdzięczność kierować...

Nie ludziom się ona należała, choć na swej drodze napotkałam wielu dobrych, jaki nie całkiem dobrych ludzi, szlachetnych poczciwców i małodusznych, prztłoczonych własną drobiazgowością ludzi.

Chciałam zapytać, skąd ta tęsknota za Nieznanym i nie wiedziałam, kogo zapytać, ani skąd ta tęsknota pochodzi...

Gdy rozpaczałam, mimo pustki tlił się jeszcze jakiś mały płomyk, tak inny niż wszystkie, które dawały jakiekolwiek światło. Chciałam dać serce i choć nie wierzyłam, serce biegło wołane tym głosem, głosem Tego, w którego istnienie nie chciałam uwierzyć... Czy nie umiałam ?...

Jeśli tęskniłam za Nim, a może za wiarą w Niego, to czy było to już wiarą, czy jeszcze tylko tęsknotą.... Czy można tęsknić za kimś, w kogo istnienie się nie wierzy, jak jest naprawdę...

Wierzący uciekali się do Niego ze swą codziennością i z odświętnością, z tym, co dobre, z wdzięcznością, z posłuszeństwem, z pretensjami, prośbą, radością, cierpieniem i z uwielbieniem...

Ja wychodziłam w duchową próżnię. Bo żaden system wartości, najbardziej wzniosłe ideały nie potrafiły mi zastąpić wiary...

Bez niej były żałosne jak makijaż aktora noszony po przedstawieniu.

Były tylko marnym dopiskiem do do wiary będącej darem od Boga.

Bez oparcia w wierze okazywały się dla mnie nieudolną jej namiastką.

Po raz kolejny prawdą okazało się to, że człowiek potrzebuje układu odniesienia, potrzebuje Boga, jest istotą na wskroś religijną...Kiedy zabraknie wiary w prawdziwego Boga, stwarzamy sobie bożków - pieniądz, pracę, karierę, uzależnienia, władzę...

I niby wszystko w porządku, tylko pozostaje niedosyt, brak, bo żaden z moich bożków, których sobie sama stworzę nie jest będzie moją ostateczną Opoką, żaden z nich nie jest Bogiem prawdziwym, Bogiem Żywym, Bogiem, który mnie obdarzy życiem wiecznym...

Magda Jankowiak